De Gemeente

Op zondagmorgen rijden busjes af en aan naar de Grote Kerk. Ouderen worden opgehaald uit De Bannen en de buitenwijk. Wie slecht ter been is, hoeft maar te bellen, en waar je ook woont in Overschie, het busje rijdt voor. Al weer bijna een jaar is Henk de Zeeuw coördinator. Wie is hij toch? We laten hem hier aan het woord.

Een Fries in Rotterdam
In Leeuwarden ben ik geboren. Daar woonde ik tot mijn tiende. Met mijn ouders verhuisde ik toen naar Hardegarijp. Op de fiets ging ik naar de HAVO in Leeuwarden. Heb daar ook nog op kamers gewoond, volgde er de MEAO en de HEAO. Toen werd het Groningen. Mijn vrouw, Bronja van Veen, ontmoette ik daar. Zij komt oorspronkelijk uit Rotterdam. Om voor ons allebei werk te vinden, zijn we naar Rotterdam verhuisd. We zijn begonnen in Hillegersberg. Nu alweer een jaar of zes wonen we hier aan de Hoornweg, in het huis waar eerst Philip en Anja woonden. Anja is de tweelingzus van Bronja.  Bij Woonstad Rotterdam werk ik. Ik houd van uitdaging. Dat zou ik wel wat meer in mijn werk willen. Maar de sfeer is er perfect, dat vind ik ook belangrijk. Ik voel me thuis in Rotterdam. In het noorden zou ik het niet meer uithouden. Men is daar te gesloten. De openheid hier ligt mij wel.

Geloof en kerk
Als kind ging ik met mijn ouders mee naar de Gereformeerde Kerk. We hadden in Hardegarijp een jeugdhonk van de kerk. Het was een hechte vriendengroep, samen oud en nieuw vieren. Samen in het weekend uit, ’s nachts verplaatsten we in het dorp tuinstoelen van de éne tuin in de andere. Niets vernielen, gewoon leuk. Maar vanuit het jeugdhonk gingen we ook een weekend naar een klooster. Ik deed in die tijd belijdenis. We hadden een dominee die ons aansprak. Ik was 20, vond discussies leuk. Nog steeds ben ik stellig in bepaalde meningen. Maar wil me ook wel laten overtuigen door goede argumenten van de ander. Maar wat gebeurde er? Een paar maanden nadat ik belijdenis deed, werd het Avondmaal open gesteld voor kinderen. Dat vond ik toen heel vreemd. Ik had belijdenis gedaan, mede om aan het Avondmaal te kunnen deelnemen, en ineens kon dat zomaar… In diezelfde tijd was er ook geruzie rond Samen op Weg over sluiting van kerkgebouwen en zo. Ik haakte helemaal af. Jarenlang heb ik de kerk weinig meer van binnen gezien. En dan komen er ook ergernissen. Hier rond de verkoop van de Maranathakerk, en de wilde plannen om voor ons huis een 45 meter hoog gebouw neer te zetten….

Een nieuw begin
Anderhalf jaar geleden kwam er hier een nieuwe predikant. Er werden kennismakingsavonden gehouden in de kerk. Ik dacht die nieuwe dominee wil ik wel eens zien. En het werd voor mij een nieuw begin met nieuwe inspiratie.
Natuurlijk mijn geloof is nooit weg geweest. Ik ben ook in de kerk getrouwd. Maar ik kwam zelden of nooit in de kerk. Bronja en ik zeiden nu tegen elkaar: Als we een nieuw begin willen maken, dan moeten we ook iets gaan doen. Want als je actief wordt in de kerk, groeit je betrokkenheid. Passief afwachten helpt niets. We zitten nu op de 40+ gespreksgroep. Er zijn plannen met moslimjongeren in Overschie in gesprek te gaan. Ik heb interesse in andermans geloof. En we hebben met Joden en Moslims samen Abraham toch als voorvader? Tolerantie vind ik belangrijk. Liefde voelen en open staan voor de ander. Toen kwam ook nog de vraag of ik diaken wilde worden. Van harte zei ik ‘ja’. Ik zet mijn capaciteiten graag in voor de kerk.

Je gaat anders denken
Mijn vader is in november overleden. Dat is ook een sprongetje in je eigen ontwikkeling. Je gaat anders denken. Kanker komt heel dichtbij. Ik heb ook ontdekt hoe fijn ik het vond om voor hem te zorgen, toen hij zo ziek was. Ik ben een type van zorgen voor. Ik zorg ook graag voor mijn neefjes en nichtjes. Ze komen hier spelen en logeren. Maar dat zorgen voor kon ik ook kwijt aan mijn vader. En nu hij er niet meer is, merk ik, dat we gewoontes van hem gaan overnemen: Hij las tot op het laatst een Bijbels dagboekje. Doen wij nu ook. In de kerk raken sommige liederen me nu extra. Het is achteraf geweldig dat hij met zijn zieke lichaam uit het hoge noorden helemaal hier naar de kerk is gekomen is om mijn bevestigingsdienst mee te maken. Zo belangrijk vond hij dat ik diaken werd. Een kostbare herinnering.

(uit het Kerkblad van 10 februari 2011; interview ds. W. Koerselman; foto Sjitske Sluijter)