De Gemeente

De komende winter is bijna de halve kerkenraad aftredend. En daarbij ook gezichtsbepalende kerkenraadsleden, zoals dhr. Carel Post. Deze maand is hij al 14 jaar voorzitter. In de week van het interview heeft hij de zoveelste kuur gehad tegen de ziekte waar hij al zo’n vier en een half jaar mee te kampen heeft. Toch praat hij opgetogen en tijdens het gesprek steeds enthousiaster…

Levensloop
Ik werd geboren in Arnhem. Mijn vader werkte bij de NS en in 1956 verhuisden we naar Rotterdam. Hier doorliep ik de HBS. Ik moest toen in militaire dienst, 21 maanden bij de Koninklijke Marechaussee. 15 juni 1967 begon ik als klerk op het Stadhuis. Uiteindelijk ben ik per 1 januari 2009 gestopt als plaatsvervangend directeur Burgerzaken. Dat heb ik jarenlang met veel plezier gedaan.

Kerk
21 september 1997 werd ik bevestigd tot ouderling, voorzitter van de kerkenraad. Voor die tijd was de predikant bijna vanzelfsprekend voorzitter. Maar ds. Van Marion wilde dat niet. Men wist dat ik bestuurlijke ervaring had. Eerst bij het buurthuiswerk en later in verschillende functies bij het christelijk basisonderwijs. Hoogtepunt van die 14 jaar kerkenraadsvoorzitter is dat we ‘PKN’ geworden zijn. Voor mijn tijd was dat proces al begonnen met als trekkers ds. Pranger en ds. Van Marion.
Omdat mijn vrouw al jarenlang in de Gereformeerde kerkenraad zat, kwam ik daar als Hervormde ook in de kerk. En dan dacht ik: Wat is in vredesnaam het verschil? Waarom gescheiden blijven bij geloofseenheid? Er werd onderzoek gedaan naar het draagvlak daarvoor onder de leden van beide kerken. En er was voldoende draagvlak. Maar we hebben er wel de tijd voor genomen. Maart 2002 de federatie, maart 2005 de fusie. Juist die zorgvuldigheid maakt het in mijn beleving tot een hoogtepunt. Mensen voor wie het toch nog een stap te ver was, hebben we geprobeerd pastoraal te begeleiden. Want het liefst wilden we iedereen meekrijgen. Natuurlijk, dat twee kerkgebouwen een heikel punt zou worden, begreep iedereen. Maar je kan toch niet eindeloos van zondag tot zondag blijven switchen van gebouw? Ds. Visser en ds. De Meij Mecima openden ons daarvoor de ogen.
Natuurlijk zijn we ook door moeilijke tijden gegaan als kerkenraad. Er zijn dingen gebeurd die je je persoonlijk aantrok. En vaak moest er heel lang en intensief vergaderd worden. Ik denk dat de kerkenraad respect en waardering verdient, omdat hij niet wegliep voor zijn verantwoordelijkheid. Onze kerk mag van mij een thuis zijn voor veel meningen. Maar blijf met elkaar in het midden. En op die route zitten we. Dat is goed.

Toekomst
Als ik naar de toekomst kijk, vind ik dat er geen reden is om te gaan somberen. Ik realiseer me echt wel dat er veel ‘grijze kopjes’ zitten in de kerk. Maar de belofte is er, waar twee of drie in Mijn naam bijeen zijn...! Daarom vol vertrouwen en met opgeheven hoofd naar de toekomst kijken. Ook niet alles tegelijk willen. Laten zien dat we er zijn. En de blijdschap van het Evangelie uitdragen. Neem nou alleen de feesten die we mogen vieren, zoals Kerst en Pasen. Ik ga dan blij de kerk uit. Misschien klinkt dat wel naïef, die blijheid van het geloof, maar zo beleef ik het. Geloof is geen last op mijn schouders. Ik haal er juist vertrouwen uit.
Heerlijk om samen ‘Er zij God’ te zingen. Dan doe je er toch alles aan om die blijdschap met anderen te delen?

Geloof
Ik houd niet van kwezelig gedoe. Tijdens mijn ziekte heb ik natuurlijk ook wel eens een inzinking. Zo’n ziekte is een aanslag op je lijf. Je moet je zelf soms herpakken en hervinden. Dat geeft strijd. En bij je gebed om gezondheid is het niet ‘u vraagt, wij draaien’…. Maar een aanslag op mijn geloof is de ziekte niet. Eerder andersom: het geloof houdt me vast. Door het geloof kom ik er weer bovenop. Ook het meeleven dat je krijgt uit de gemeente geeft steun. En als ik straks uit de kerkenraad ga, dan wil ik ieder geval blijven voorgaan in de weeksluitingen in Den Hoogenban. Allereerst voor de mensen daar, maar ik vind het zelf ook zo geweldig. Ik zoek dan telkens een Bijbelgedeelte uit, waarin ik iets herken van blijdschap en geloofsvertrouwen. En dan probeer ik over te brengen wat mezelf treft in het Bijbelverhaal. Dan verkneukel ik me. Want ik zie het voor me. Die man die neergelaten wordt op een matras voor Jezus’ voeten… Of Jezus die slaapt bij de storm op zee… Ja, je moet er zelf wel achterstaan, ik zou niet anders kunnen. Laatst heb ik gepreekt over Sadrach, Mesach en Abednego die in die vurige oven gespaard blijven…! Misschien naïef van me zo de Bijbel te lezen, maar zo geweldig vind ik dat….!

(uit kerkblad 22-9-2011; interview ds. W. Koerselman; foto Sjitske Sluijter)

Carel Post is overleden op 9 juni 2012. Wij gedenken hem in dankbaarheid.