In gesprek met Bram Scholten
 
Op tijd in de ochtend zitten we aan de koffie, Bram, Nel en ik, op een leuk plekje aan de Mauritssingel. Het is zonnig weer en straks wil Bram nog naar zijn tuin. Dat hij in zijn jonge jaren wel eens ondeugend is geweest, dat glinstert nog in zijn ogen.
 
“Geboren en getogen ben ik aan de Zestienhovensekade. De middelste van 5 kinderen, boven en onder mij 2 zussen. Wij waren een degelijk gereformeerd gezin. Zondags twee keer naar de kerk en tussendoor naar de zondagsschool. Niet fietsen op zondag, en wat ik vooral jammer vond: niet buiten spelen. Want ik speelde zo graag buiten met vriendjes. En een goed georganiseerd gezin waren we ook. Mijn zussen hielpen altijd met de afwas, nee, ik nooit. Ik schilde alle aardappels. Vanaf een bepaalde leeftijd, mochten we om de beurt een kerkdienst thuis blijven. Maar dan moesten we wel een ‘tegenprestatie’ leveren. Bleef je de ochtenddienst thuis, dan moest de kamer netjes zijn en de koffie gezet, als de rest van de familie thuis kwam. Mocht je de avonddienst overslaan, dan moest er voor iedereen een slaatje klaar staan, opgemaakt en wel voor ieder op een bordje. Oma was er elke zondag en soms ook anderen. Dus aardig wat bordjes”. Nel lacht, zij herinnert zich de slaatjes ook nog goed. En Bram weet nog wel één van de recepten: zalm uit blik en dan van alles er door roeren of er op en bij leggen; augurken, ei, plakjes tomaat, zilveruitjes, blaadjes sla.
 
Oma
“Bij toerbeurt haalden we zondags extra vroeg oma op van de Delfshavenseschie. Zo liepen we met haar aan de arm naar de kerk, eerst naar de kerk aan de Delftweg, later naar de Maranathakerk. Bij ons thuis was niemand muzikaal, er was geen blokfluit in huis. Maar oma zong graag zondagsavonds aan tafel, in plaats van Bijbellezen. Ze wilde dan dat iedereen een lied opgaf. Dat betekende 8 liederen zingen, alles a capella! En dus was het de kunst om géén lange liederen op te geven. Zo instrueerde ik Nel later ook.  Mijn vaste inbreng was ‘vaste rots van mijn behoud’. Dat was goed te doen. En oma hield van een potje Halma spelen.” Vrijwel altijd wonnen wij en dan schopte moeder ons onder tafel en zei: ‘laat oma ook eens winnen’. ‘Nee’, zei mijn zus dan, ‘dan moet ze of beter spelen of niet meedoen’. Bram moet er nu nog hartelijk om lachen.
“Ik heb van thuis wel sterk meegekregen dat je omziet naar je naasten, je familie, buren en bekenden, en dat je het goed hebt met elkaar. Onze twee dochters wonen in Overschie, we hebben twee kleinzoons, en we zien elkaar heel regelmatig. En nu gaan we met mijn zus Marian altijd naar de kerk.”
 
Ketelbinkie
“Na de lagere school heb ik op de mulo gezeten. Maar ik was niet zo’n serieuze leerling. En dus zei mijn vader: “je komt maar werken in het familiebedrijf”. Ik was toen 15 jaar. Schildersbedrijf W.K. Scholten was wel een begrip in Overschie en omstreken. We deden veel en mooi schilderwerk, aan nieuwe huizen en allerlei gebouwen. En ik heb heel veel kerken in Zuid-Holland van binnen gezien, om bijvoorbeeld pilaren en wanden te marmeren. In de avonduren ben ik gaan studeren. Nel woonde vlakbij in de Terpstraat. Ik was stoer en leerde haar kennen ‘door m’n brommer’. We waren nog best jong. Samen we hebben we op het IJE koor gezeten, dat was een mooie tijd. Na 17 jaar in het familiebedrijf ben ik toezichthouder schilderwerken bij het Havenbedrijf geworden. Daarna werd ik assistent op de hoofdbouwkundige afdeling en haalde ik Bouwkunde aan de avondschool.
 
 
 
Daar is de haven
“Ik heb een mooie tijd in mijn werk gehad, en nu geniet ik van mijn pensioen. Maar ik blijf bezig. Op mijn tuin verbouw ik van alles zoals groente en pompoenen. In juni en augustus trekken we er op uit met de caravan. En ik ben een jaar lang druk met de organisatie van het internationale Shantyfestival tijdens de Wereld Havendagen. Daar treden zo’n 40 koren uit binnen-en buitenland op, en we regelen werkelijk alles voor die koren en het festival.
Zelf zing ik nu zo’n 15 jaar in het bekende shantykoor Barend Fox, één van de weinige shantykoren dat 4-stemmig zingt. Het is vooral vrolijke muziek, en we zijn een gezellige en hechte club. Ik speel nog wel eens Ketelbinkie tijdens een optreden. Maar we zingen ook bij een herdenking of bij uitvaart van een koorlid. Dan klinkt het: ‘Nearer my God to Thee’ (Nader mijn God, tot U).
Vol overgave en in verbondenheid. Dat is élke keer weer kippenvel.”
 
 
Tekst: Hisca Weggeman-Vos